گلاسنر ثابت کرد؛ برای رسیدن به افتخار، نیازی به هزینه‌های سنگین نیست

به گزارش خبرورزشی، پیروزی کریستال پالاس یادآور این حقیقت است که اگر در جذب بازیکن و مربی هوشمندانه عمل کنید، همیشه نیازی به چک‌پول‌های سنگین نیست.

این ابتدای یادداشت نویسنده سرشناس انگلیسی در دیلی میل ورزشی است. دنی مورفی می نویسد؛

منچسترسیتی بابت شکست در ومبلی مورد انتقاد قرار خواهد گرفت — وینگرهایشان به اندازه کافی ریسک نکردند تا توپ را به ارلینگ هالند برسانند — اما نمی‌توان دستاوردهای الیور گلاسنر با پالاس را دست‌کم گرفت.

سختی کار در نگه‌داشتن تیمی با آن سطح تمرکز و انضباط برای ۹۰ دقیقه قابل بیان نیست. بازیکنان خلاقی مانند ابریچی اَزه میل به ابراز وجود دارند. وقتی چنین بازیکنانی به اندازه‌ای که به گرفتن توپ اهمیت می‌دهند، برای بازگشت به عقب و حفظ آرایش تیمی تلاش می‌کنند، همه چیز به باورشان به مربی برمی‌گردد.

پالاس آن‌قدر منظم و تمرین‌دیده بود که حتی پس از خروج کاپیتان مارک گوهی، همه دقیقاً می‌دانستند چه وظیفه‌ای دارند. اکنون بسیاری از باشگاه‌های بزرگ با حسرت به گلاسنر نگاه خواهند کرد — اما بیایید اجازه دهیم پالاس جشنش را بگیرد، پیش از آنکه بحث‌های بعدی شروع شود!

بازیکنان پالاس، با هزینه‌هایی به مراتب کمتر از چیزی که در اولدترافورد یا استمفوردبریج خرج شده، نشان دادند که اگر در بازار نقل و انتقالات تحقیق درستی انجام دهید، نیاز به صدها میلیون نیست.

شایسته است که از دوجی فریدمن، مدیر ورزشی در حال خروج، تقدیر شود. پالاس دنیل مونیوز را با ۸.۵ میلیون پوند خرید، در حالی که پیش‌تر آرون ون‌بیساکا را با ۵۰ میلیون پوند فروخته بود. مونیوز دیروز هم در دفاع و هم در حمله درخشان ظاهر شد؛ اصلی‌ترین دلیل ناکامی جرمی دوکو.

مونیوز می‌تواند در هر تیمی در لیگ برتر بازی کند. آدام وارتون نیز همین‌طور؛ که با ۲۳ میلیون پوند خریداری شد و حالا سه برابر آن ارزش دارد.

تابستان گذشته، عقاب‌ها ماکسنس لاکروآ را با ۱۸ میلیون پوند جذب کردند، مبلغی کمتر از آنچه از فولام برای یواخیم اندرسن دریافت کرده بودند. ارزش لاکروآ اکنون دست‌کم دو برابر آن مبلغ است.

می‌توانم ادامه دهم، چراکه هنوز از ژان فیلیپ ماتتا (۱۵ میلیون پوند) یا اَزه (۱۷ میلیون پوند) حرفی نزده‌ام.
تصادفی نیست که باشگاه‌هایی مانند پالاس، برنتفورد، برایتون و بورنموث با پیدا کردن فرمول موفق در جذب بازیکن، جایگاه خود را در لیگ تثبیت کرده‌اند.

پس دفعه بعدی که طرفداران یا مربیان می‌گویند باشگاه‌شان باید رکورد نقل و انتقالات را بشکند، بدانید که این تنها بهانه‌ای است برای ناتوانی در شناسایی بازیکنان مناسب.

سیتی بازی بدی نداشت — چند واکنش عالی از دین هندرسون را به‌دنبال داشت — هرچند پنالتی‌ای که گرفتند و از دست دادند هم چندان منطقی نبود.

اما هالند قطعاً از اینکه توپ به اندازه کافی به محوطه نرسید، ناامید خواهد بود. تنها در ابتدای نیمه دوم بود که ساوینیو نشانه‌هایی از جسارت نشان داد — و همان هم کافی نبود.

از یک‌سو سخت است سیتی را نقد کرد، چرا که همین سبک بازی چهار عنوان لیگ پیاپی برایشان به‌ارمغان آورده؛ اما از سوی دیگر، وقتی وینگرها در سطح ریاض محرز یا رحیم استرلینگ نیستند، وسواس در حفظ مالکیت به بهای تغذیه مهاجمان، نقطه‌ضعفی آشکار می‌شود.

این موضوع زمانی بدتر شد که مدافعان کناری، مانوئل آکانجی و نیکو اورایلی، یا تجربه لازم را نداشتند یا مهارت کافی در ارسال توپ نداشتند.

تصور کنید وینگرهای لیورپول به بن‌بست برسند. ترنت الکساندر-آرنولد و اندی رابرتسون بی‌درنگ از پشت از راه می‌رسند و توپ‌های باکیفیتی به باکس می‌فرستند.

تیم بزرگ منچستریونایتد دهه ۹۰ نیز چنین بود. اگر رایان گیگز و دیوید بکهام نمی‌توانستند توپ را ارسال کنند، گری نویل و دنیس اروین پشت‌شان را می‌گرفتند. اما سیتی چنین گزینه‌هایی نداشت و انسجام درخشان پالاس آن‌ها را خاموش کرد.

مهم‌ترین برداشت من این است که پالاس یک نمایش دفاعی کلاسیک ارائه کرد، نه اینکه سیتی همه چیز را خراب کرده باشد.
برای فوتبال انگلیس فوق‌العاده است که همچنان می‌توان با خریدهای هوشمندانه و مربی‌ای نسبتاً ناشناخته — جام حذفی را بالای سر برد.