چرا چین تحریم بودن ایران را دوست دارد؟
رئیس جمهور در شرایطی به نیویورک سفر کرده است که همچنان اقتصاد و صنعت کشور از جمله خودروسازی زیربار سنگین تحریم ها قرار دارد. در این شرایط به نظر می رسد از یک سو وی باید بداند که چرا چین تحریم بودن ایران را دوست دارد؟ از سوی دیگر باید راهی برای برون رفت از وضعیت فعلی پیدا کند.
به گزارش پایگاه خبری اسب بخار، از تحریم مستقیم صنعت خودروسازی ایران بیش از ۶ سال می گذرد. در این مدت خودروسازی کشور با تمام توان تلاش کرده است تا اثرات ناشی از این فشار و بحران به‌وجودآمده را کمرنگ کند، اما هنوز آنچنان که باید بازار خودرو رنگ آرامش به خود ندیده است.
در این میان و برای دور زدن تحریم ها ایران چاره ای جز چین نیافته و نداشته است. البته این کشور هم چندان با روی گشاده به استقبال خودروسازان نرفته است و بازار خودروی ایران با برندهایی پر شده است که عموماً در سایر بازارها زیاد مطرح نیستند. البته در کنار این نوع همکاری چینی ها از مزایای خاصی نیز برخوردار شده اند. یکی از مزایای تحریم دسترسی ارزان تر و با منت این کشور به نفت و منابع معدنی، فولاد، پتروشیمی و… است.
این کشور همان‌طور که بارها نیز ثابت کرده است تأمین منافع ملی‌اش بر همه چیز ارجحیت و برتری دارد. به همین دلیل است که با کشورهای حاشیه خلیج فارس هم‌سو می شود.
پیرو مثل معروف که در سیاست دوست و دشمن دائمی وجود ندارد، این نوع رفتار در عالم سیاست امری عادی به شمار می آید. بنابراین دیدگاه اهداف، برنامه، منافع و افزایش ضریب نفوذ اقتصادی و بالابردن وزن سیاسی از جمله دلایلی به شمار می رود که کشورها را به هم دور یا نزدیک می کند، اما در شرایطی که ایران با آن مواجه شده است، وزنه منفعت و برتری به سمت چینی ها چربش بیش‌تری دارد. آن‌ها با درک و شناخت از اوضاع بین المللی و منطقه‌ای به خوبی دریافته است که در حال حاضر، اقتصاد ایران به رغم تمام مزیت هایی که دارد، جایی برای بروز و ظهور ندارد.
بنابراین با تکیه بر این موضوع از تناقض رفتاری هیچ ابایی ندارد، چراکه به‌واسطه تحریم فعلاً اقتصاد ایران را در موضع ضعف و وابستگی شدید به خود می بیند. این امر به کرات در صنعت خودروسازی اعم از تولید و واردات خود را نشان داده است. هر چند به باور برخی بازار ایران با تقاضای حداکثر ۲ میلیون دستگاهی در مقابل ۳۰ میلیون تولید چین اهمیت چندانی برای آن کشور ندارد، اما شاید این قضیه برای شرکت های بزرگ و مطرح و برتر چین صادق باشد. شرکت هایی که یا بازارهای خوبی در اروپا و آمریکا دارند و یا این‌که شرکای آمریکایی و اروپایی دارند.
در عین حال، میزان ارزی که از سوی خودروسازان ایرانی به چینی ها تزریق می شود می تواند نقش مهمی در تأمین نقدینگی و پایداری اشتغال و چرخیدن چرخ های قطعه سازان آن کشور ایجاد کند. بنا به گفته فعالان این صنعت، خودروهای تولید داخل بین ۲ تا ۲۵۰۰ یورو ارزی بری دارند. این میزان برای خودروهای مونتاژی ۱۴ تا ۱۶ هزار دلار است.
در حال حاضر هم هنوز آن‌ها دست بالا را دارد، اما دوران برجام نشان داد که ایران بلافاصله می تواند با شرکت های غیر چینی ارتباط برقرار کند. موقیعت ممتاز جغرافیایی و داشتن مزیت های رقابتی و شرایط مطلوب نسبت به کشورهای منطقه هنوز هم برای بسیاری از کشورهای صاحب این صنعت از اهمیت زیادی برخوردار است.
به نظر می رسد رئیس جمهور در جریان سفر به نیویورک با درک وضعیت فعلی می تواند مسیر مذاکرات را باز کرده و راهی جدید برای دست یابی به توافق پیدا کند. اگر این اتفاق رخ بدهد، خودروسازی ایران می تواند هم با سایر کشورها ارتباط مستقیم برقرار کند (البته اگر FATF مشکل ساز نشود) و هم نحوه تعامل و همکاری با چین می تواند تغییر کند.
تحریم ایران تحریم صنعت خودرو مسعود پزشکیان
source