وداع زودهنگام با خصوصی سازی خودروسازان؟

وداع زودهنگام با خصوصی سازی خودروسازان؟

آیا موج جدید مردم پسندانه علیه ایران خودرو و بازی روانی با افزایش قیمت را با به مثابه وداع زودهنگام با خصوصی سازی خودروسازان تلقی کرد یا حکمرانی اقتصادی با عقلانیت به درک و ضرورت خروج دولت از بنگاه داری رسیده است؟ در این میان آیا مخالفان قیمت گذاری دستوری پاسخی به چرایی تحمیل زیان به مردم دارند؟

در این میان، هر یک از این خودروسازان با توجه به نوع مدیریت با روش خاص خود سعی در برطرف کردن این مشکل دارند. به طور طبیعی زبان ایران خودرو برای احقاق آن‌چه حق خود می داند با توجه به مدیریت غیردولتی‌اش، کمی تندتر است. آن‌ها طی مدت اخیر بی پروا هر آن‌چه باید را شفاف سازی کرده و بدون ترس از دست دادن کرسی و حمایت ها، نظر و برنامه های خود را عنوان می کنند.

در همین رابطه مدیرعامل ایران خودرو به تازگی با اشاره به نامه ای که به وزارت صمت ارسال کرده تأکید می کنند که تا زمانی که قیمت ها اصلاح نشود فروش را متوقف خواهند کرد. بعد از واکنش نهادهای زیرمجموعه وزارت صمت و غیرقانونی دانستن این اقدام آن‌ها بورس کالا را به عنوان مسیر جایگزین انتخاب و اعلام کردند.

دیروز نیز طی نامه ای به بورس به طور شفاف و علنی اعلام کردند که اگر تعلل و تأخیر در اعلام و ابلاغ قیمت های جدید ادامه داشته باشد، آن‌ها به منظور جلوگیری از اجحاف در حق سهام‌داران خود اقدام به قیمت گذاری خواهند کرد. این اظهارات فرصت کافی را در اختیار مخالفان خصوصی قرار داده است تا آن‌ها بتوانند با استفاده ابزاری و تحریک احساسات مردم با روش های پوپولیستی از اساس خصوصی سازی را مورد هدف قرار بدهند. آن‌چه از استدلال این بخش از مخالفان برمی آید این است که بخش خصوصی تنها به فکر منافع فردی و سهام‌داران است. آن‌ها با قلدری و گرو گرفتن تولید سعی دارند که قیمت ها را افزایش داده و مانع از دسترسی آسان مردم برای خرید خودرو شوند.

تمام استدلال آن‌ها در همین مسائل خلاصه می شود. هیچ یک از آن‌ها استدلال منطقی ارائه نمی دهند؛ نمی گویند که در این سال ها اتلاف بیش ۱۲۰۰ همت نتیجه چه تفکر و تصمیم و شرایطی بوده است. برای مردم موضوع را روشن نمی کنند که تحمیل ۷۰۰ همت زیان و بدهی به چه دلیل بوده و این مبلغ به جیب چه کسانی رفته است؟ شکاف ۵۰۰ همتی بازار نصیب چه کسانی شده است؟

اما مسئله اصلی را باید در بخش دیگری جست‌وجو کرد. جایی که این نوع کارشناسان خواسته و ناخواسته در حال بدبین کردن مردم نسبت به خصوصی سازی هستند. آن‌ها در حال تلقین این نکته به مردم هستند که اگر خودروسازی در اختیار بخش خصوصی قرار بگیرد، باید شاهد گران تر شدن هر روز محصولات تولید داخل باشند. اما اصل داستان و حقیقت از منظر آن‌ها اصالتی ندارد؛ این‌که چه دلایلی منجر به وضع امروز شده است؟ آیا از تأثیر افزایش تعرفه ها، افزایش نرخ مواد اولیه از جمله فولاد و پتروشیمی که عمدتاً دولتی هستند، حرفی به میان می آورند؟

به نظر می رسد افزایش فشار قیمتی و اعتراض خودروسازان غیردولتی فرصتی خوبی در اختیار بخش رانتی این صنعت قرار داده است. جایی که باز هم باید مردم قربانی بازی های پوپولیستی برای ادامه توزیع رانت به نفع عده ای خاص باشند.

در این شرایط این پرسش نگران کننده پیش می آید که آیا باید شاهد وداع زودهنگام با خصوصی سازی خودروسازان بود یا این‌که حکمرانی اقتصادی عقلانیت به خرج داده و حرکتی را که بسیار دیرتر از موعد آغاز کرده است ادامه خواهد داد؟

ایران خودرو خصوصی سازی خودر‌وسازی قیمت گذاری خودرو