دولتی ماندن یا واگذاری کامل خودروسازی به چینی ها؟

دولتی ماندن یا واگذاری کامل خودروسازی به چینی ها؟

طی ماه های اخیر به رغم بی تحرکی، همچنان پرونده خصوصی سازی این خودروسازی باز است. آن‌گونه که شنیده می شود علاوه بر خواستگاران داخلی، چند شرکت چینی نیز خواهان غول های جاده مخصوص هستند. با توجه به جایگاه این صنعت آیا دولتی ماندن خودروسازی بهتر از چینی سازی آن‌ها نیست؟

به گزارش پایگاه خبری اسب بخار، خواسته یا ناخواسته، اجحاف کیفیتی و قیمتی خودروهای داخلی به خصوص با مدل و الگوی مدیریت حاکمیت اقتصادی نه تنها باعث اعتراض و انتقاد مردم شده، بلکه به نوعی موجب بی تفاوتی به جاده مخصوص و خودروسازی داخلی شده است.

وضعیت رضایت از خودروهای تولید داخل به گونه ای است که بسیاری از نهادهای حاکمیتی نیز به صراحت ضمن انتقادهای شدید، آن‌ها را عامل کشتار مردم و آلودگی هوا می دانند. البته همچنان برخی افراد و نهادها نیز هستند که در هر صورت علم حمایت از تولید داخل را برافراشته‌اند و بر خواسته خود تأکید و اصرار دارند. این حمایت در مخالفت با واردات خودروهای صفر و دست دوم و کاهش تعرفه واردات و افزایش تعرفه قطعات وارداتی به خوبی قابل مشاهده است.

با این حال، خروجی دو خودروساز بزرگ با صرف هزینه های بسیار و اتلاف منابع مالی و انتقادهای مستمر کار را به جایی رسانده است که بسیاری از مصرف کنندگان، خودروی دست دوم خارجی را به محصولات تولید داخل ترجیح می دهند. این دیدگاه در خصوص نحوه مدیریت و مالکیت این شرکت ها نیز وجود دارد.

با توجه به اتفاقات سال های اخیر و خرید خودروهای داخلی با قیمت های گزاف و سوگیری هایی که علیه آن‌ها شده است به نظر می رسد برای بسیاری از افراد تفاوتی نکند که سکان هدایت در دستان چینی ها باشد یا ایرانی ها همچنان مدیریت این صنعت را به عهده داشته باشد.

البته در این سال ها مستقیم و غیرمستقیم چینی ها همه‌کاره این صنعت شده اند. به نحوی که در خطوط تولید خودروسازان داخلی اعم از دولتی و خصوصی کم‌تر خودروی غیر چینی دیده می شود، اما با توجه به نوع همکاری چینی ها با ایران به نظر می رسد که حداقل در این مقطع، نباید اجازه داد که تمام جاده مخصوص در اختیار چینی ها قرار بگیرد.

گذشته از وضعیت نامعلوم مواجهه آن‌ها با نیروی کار، تقابل با قطعه سازان و مسائلی از این قبیل، چینی ها با  سرمایه گذاری در کشورهای منطقه و رقیب نشان داده اند، غیر از کسب سود و توسعه بازار به مسئله دیگری فکر نمی کنند و تأمین منافع ملی و اقتصادی اهمیت دارد. در حال حاضر نیز که اصلی ترین و تنهاترین شریک تجاری ایران با نگاه از بالا به پایین هستند.

با این دیدگاه آیا باید اختیار تام و تمام خودروسازی به عنوان دومین صنعت بزرگ کشور بعد از نفت را در اختیار آنان قرار داد؟ شریکی که نفت ایران را در دوران تحریم با تخفیفات ویژه خریداری می کند، و درباره بازپرداخت پول نفت هم که هزاران حرف و حدیث وجود دارد؛ شریکی که می داند ایران به دلیل تحریم ها تحت فشار قرار دارد، در صورت تسلط کامل بر خودروسازی آیا کامل تحت سلطه آنان قرار نخواهیم گرفت؟

البته در حال حاضر نیز بسیاری از صنایع به شدت وابسته به این کشور هستند، اما اگر آن‌ها در قامت مالکان جدید خودروسازان بزرگ کشور قد علم کنند، به نظر می رسد آینده روشنی در انتظار صنعت خودروسازی کشور وجود نخواهد داشت. تمام هزینه هایی که از مردم پرداخت کرده اند و تمام دستاوردهایی که به دست آمده است، به راحتی از بین خواهد رفت.

هر چند خودروسازی داخلی چندان قابل دفاع نیست و مسائل و مشکلات زیادی در خود دارد. با این وجود به خصوص نحوه تعامل شریک تجاری این سال های کشور، اگر قرار باشد که ایران خودرو، سایپا و پارس خودرو به چینی ها واگذار شوند، دولتی ماندن و موج سواری تولیدکنندگان مواد اولیه داخلی باز هم بهتر از این نوع خصوصی سازی است.

ایران خودرو خصوصی سازی خودر‌وسازی خودروسازان چینی سایپا صنعت خودرو واگذاری خودروسازان